Twee ervaringen die mij echt de ogen hebben geopend voor het probleem van de schurft, waren toen ik werkte als hulp op de revalidatieafdeling van een aery zone. We hadden aectief personeel, bestaande uit bejaarden die een beroerte hadden gehad, en op een dag kwam er een beroerte. Een oude man die een beroerte had gehad, werd door de hulpverlening getuffeld. Zijn linkerarm was bijna onbruikbaar voor hem, en hij kon zichzelf nauwelijks voeden met het weinige dat hij nog kon bewegen. Zijn spraak was onduidelijk en hij kon nauwelijks voedsel doorslikken. Het zag er hopeloos uit.
Een andere ervaring was toen ik werkte met kinderen met cerebrale parese. Het bestond in een tijd dat artsen er niet aan dachten dat kinderen hersenverlamming hadden. Het duurde een tijdje voordat een specialist zich realiseerde dat het kind hersenverlamming had. Tegen die tijd was het kind echter al jaren verwaarloosd, zodat de gevolgen van de cerebrale parese zich pas echt begonnen af te tekenen. Het kind begon agressief te worden op school, en slechts een week na zijn eerste verjaardag, werd bij hem een gedragsstoornis vastgesteld. Dit was nadat ik met mijn sessies met hem begonnen was.
Dit zijn twee verschillende soorten ervaringen, die door elkaar lopen, waarbij de uitkomst anders kan zijn geweest. Dus hoe beslissen artsen en behandelaars nu wanneer een patiënt schurft heeft gehad, en wanneer het gaat om het krijgen van een beroerte, of het ontwikkelen van een andere ziekte.
rende de kamer uit en riep om interopsie, om er zeker van te zijn dat hij niet degene was die verantwoordelijk was voor de arme patiënt. (Dat zou zelfmoord zijn, volgens de medische ethiek.) We hadden een ontmoeting met drie artsen die patiënten behandelden voor een beroerte en die ook een Hongerpatiënt behandelden die al na een dag stopte met hun insuline. We hadden een ontmoeting met de arts die bevriend was geweest met een vriend van ons, en hij stemde ermee in ons wat kruiden te geven voor hun martensoep die hij elke dag gebruikte. We hadden elkaar al drie keer eerder ontmoet, en hij had ons niet verteld dat hij bang was voor naalden. (Slapeloosheid, dachten wij, totdat wij op een nacht wakker werden, de lamp brandde uit, wij waren niet alleen wakker maar raakten ook onze tenen aan, en wij werden er niet beter op). Die arts was een goede vriend van wijlen professor Westphal, die aan kanker was overleden. Professor Westphal zou niet gevonden worden en er was onmiddellijk een vervanger nodig.
Met Professor Westphal als referentie, ging ik naar Professor Kent, die, zoals alle goede leraren, een uitstekende diagnosticus was. Hoewel hij slaperig was, was hij alert genoeg om naar zijn patiënten te luisteren, vooral naar de vreemd uitziende jongen met de vreemde stem. Na verschillende bezoeken aan de consulent, verliet ik de kamer en ging naar huis. De monitor bleef mijn slaap in de gaten houden en in de dagen die volgden, bleef ik het wegpoetsen als gewone hoofdpijn, mezelf voorhoudend dat God het wel zou oplossen, en dat het wel weer over zou gaan.
Toen op de vijfde dag kozen ze ervoor om me weer te verlaten. Ik weet dat ik op dat moment in slaap gevallen moet zijn. Ik had van het meisje niet gehoord dat ze zich ernstig zorgen maakten, dus ik kreeg het vermoeden dat ze grotere problemen hadden met andere patiënten dan met mij. De monitor bleef melden dat het steeds stiller werd, en ik herinner me dat ik dacht dat ze niet moesten weten wat er met mij aan de hand was. Ik lag daar in stilte, angstig om het geratel en getinkel van de monitor te horen. Het meisje meldde dat ze mijn foto in de krant hadden gevonden (mijn identiteit zou een aanwijzing kunnen zijn geweest). Dus gaf ik toe en liet ze de monitor snijden met het magische mes dat ze hadden. De monitor kwam er perfect uit. Tijdens mijn afwezigheid had ik echter mijn portemonnee thuis laten liggen. Die lag er nog toen ik thuiskwam en ze konden hem niet vinden. Dus mijn diensten werden op dat moment niet aangeboden. Longfunctieanalist
Verbazend genoeg werd mijn foto gevonden in het briefje van een pond! Een mooi voorbeeld van de keren dat ik mijn leven had gered door te verzamelen wat ik nodig had toen het leven te moeilijk en ingewikkeld voor me was om uit te zoeken. (Opmerking: ik gebruik theromein voor al mijn schrijfwerk.)
Alsjeblieft, zit niet in je job! Zorg alsjeblieft voor jezelf!